Het is zaterdagmorgen 8.00 uur en iedereen hoopt dat Buienradar het vanmorgen niet bij het rechte eind heeft. Maar deze keer klopt het: het is bar slecht met regen en veel wind. Maar zoals Darwin ooit zei: “Het is niet de sterkste die overleeft, en niet de slimste. Het is degene die zich het beste weet aan te passen.” En dus laten we ons lekker natregenen en doen we alsof we ons in het zweet hebben staan werken in de ‘warming-up’ en beginnen we met klotsende oksels aan de wedstrijd.
Onder het toeziend oog van een ruim toestroomde aantal senioren en ouders loopt het de eerste seconden gesmeerd. We hebben direct het overwicht in het spel. De combinaties lopen lekker. We staan goed opgesteld. Het is genieten met een grote G. Wat we allemaal hoopten, gebeurt vervolgens. In de afscheidswedstrijd van Mikai scoort hij de eerste goal. Wat fijn voor ons en voor hem persoonlijk. We domineren en krijgen diverse kansjes waarvan Loek er een maakt. De derde goal ontstaat door een hard indraaiend corner van Jessy. De tegenstander tikt hem fraai in. Na de regen komt dan toch de zonneschijn.
Ruststand 3-0. Kat in het bakkie zou je denken. Terwijl alle opa’s en oma’s en ouders bij Sjaak in de gezellige kantine een stuk taart naar binnen schuiven en de koffie naar binnen slobberen, vindt er in kleedkamer 11 een goed gesprek plaats. We weten wat we goed doen en wat niet. We nemen ons voor – nu Dieren op de rug ligt – er nog een schepje bovenop te doen.
De tweede helft begint en er dienen zich direct drie problemen aan. We hebben de dingen die we goed doen, inclusief het schepje in de kleedkamer achtergelaten en we hebben de wind tegen. Het voltallige publiek inclusief trainers hebben vervolgens 30 minuten lang met samengeknepen billen langs de lijn gestaan. Op zich een goede oefening en het voorkomt dat het ons dun door de broek loopt. Bij Dieren voelen ze de nattigheid bij ons ook! Zij krijgen het op de heupen en beginnen te geloven dat er op veld 5 nog wat te halen valt. Het water staat ons na aan de lippen. Ze komen nog terug tot 3-2.
Vij minuten voor het einde krijgt Mikai een publiekswissel. Hij kiest voor een andere sport en zal zijn voeten en mondje niet meer in ons team laten spreken. Het is goed om je vleugels te spreiden en meerdere sporten te verkennen. Wij hopen dat je iets geleerd hebt, wensen jou alle goeds en wie
weet…
Het eindsignaal klinkt als muziek in de oren. Pffff, de billen kunnen weer ‘los’ en met zijn allen weer opgelucht doorademen. Het was peentjes zweten, maar we hebben de 3 punten in Didam gehouden. Mooi gedaan mannen! Het leven kan weer gewoon door. En om vooruit te komen moet je soms achteruit kijken. En dat gaan we volgende week in de trainingen en tegen Angerlo doen.
