Het is zondagochtend rond 9.00 uur. Ik (Raymond) stap een half uur later dan gepland op mijn racefiets om mijn conditie op peil te houden. Zo blijf ik fit om trainingen te geven en mijn werk goed te kunnen doen. Ik rij richting Zeddam. Nog in Didam passeer ik de spoorwegovergang en kijk ik naar links. Ik zie tussen de huizen door het pand van Garant Beveiliging, onze sponsor van dit seizoen. Alleen al het zien van het logo geeft een gevoel van veiligheid. Als je alles van Garant in huis hebt kan je niks meer gebeuren. Nog voor de rotonde die voor mij ligt mijmer ik weg en droom ik weg over de dag van gisteren…
Na de eerste drie wedstrijden met dikke cijfers te hebben gewonnen en nog belangrijker: er zit een duidelijke stijgende lijn in alle spelers. Bovendien was het positie- en samenspel boven verwachting te noemen. We zijn benieuwd hoe we tegen een gelijkwaardige tegenstander voetballen. Ik ben dan weer even terug bij de wedstrijd van zaterdag tegen VDZ uit Arnhem
Raymond Rosendaal fluit dit jaar wederom onze thuiswedstrijden. Dat doet ie goed. Liefst zouden we hem ook de uitwedstrijden laten fluiten. Ik geloof dat dat niet kan. Nadat de wedstrijd is begonnen. krijgen we direct de bevestiging dat we een gelijkwaardige tegenstander tegenover ons hebben. Een paar technische en snelle spelers die al snel het verschil maken. Na 10 minuten maakt VDZ 0-1. Het lijkt onze jongens niet te deren. Ze zijn nu wel wakker! En dat scheelt, want vanaf dat moment leggen we de tegenstander meer druk op. Ons spel is niet mooi en eerlijk gezegd ook niet zo goed als afgelopen weken. Maar plots duikt Niek op het middenveld op. Waar hij zo snel vandaan kwam, zag niemand. Met een rush en een typische Niek-blik van ‘niemand doet mij wat’ snelt hij met de bal aan de voet richting de 16 meter, haalt vanaf ruim 20 meter verwoestend uit en de bal vliegt als een raket in de kruising. Wat een prachtig doelpunt (1-1). Ik hoop het van harte voor hem, maar ik vermoed dat hij zo’n mooie voorlopig niet meer maakt. De keeper stond erbij en keek ernaar. Daarover gesproken, het werd al vrij snel duidelijk dat hij niet de sterkste in het veld was. Voor de voorhoede betekende dit voortdurend druk zetten. Als we wilde winnen moesten we hier slim gebruik van maken. We kregen de nodige kansen. Maar we moesten toch wachten tot de keeper dat cruciale foutje maakte. Cayro kreeg de mogelijkheid om een fout af te straffen en mistte niet voor een lege goal (2-1). Doordat we nog meer druk zetten pakt de keeper een terugspeelbal van een eigen speler. En dat mag niet. Een indirecte vrije trap binnen de 5 meter werd op aangeven van Cayro door Bjorn lekker ingeschoten en daarmee hadden we de tegenstander op de knieën (3-1). Ondanks dat we zelf lang voor de eigen goal bleven hangen en daarmee de tegenstander dicht op ons eigen goal lieten komen, hebben we goed stand gehouden. De eerste 3 punten zijn een feit, maar nog belangrijker is dat we op de goede weg zijn in de ontwikkeling van de spelers en het team en weten waar het verbeterd kan worden.
Ondertussen al fietsend schrik ik dan toch weer even wakker. Zonder dat ik het mij realiseerde, fiets ik aan de voet van Peeskes bult. Normaal gesproken probeer ik dit obstakel te vermijden. Maar met een tevreden glimlach, een veilig gevoel door een enthousiaste sponsor, een leuk team, fijne ouders, met de eerste opbrengsten van de Grote Clubactie en weer mooie activiteiten in het vooruitzicht is deze bult verworden tot niet meer dan een weinig van betekenis zijnde pukkel en mijmer ik door over volgende week. SML uit, altijd lastig, maar hopelijk niet voor ons!
