De voorjaarscompetitie gaat weer door. Herfstachtig weertje. Carnaval ligt achter ons. Griepvirus ziekt nog wat na. Met klein groepje getraind eerder in die week. Hier en daar een lichte blessure. Verzamelen bij de Mariakerk. Een wagenzieke Tijn laat zijn ontbijt achter op de parkeerplaats. Op naar fusieclub Zeddam/Sint Joris.
De weg ernaartoe blijft prachtig. Mooi om te fietsen en wat is het toch mooi om met de auto door de Montferlandse heuvels te toeren. So far so good. Eenmaal aangekomen bij een ietwat troosteloos aan doend sportterrein die zeker aan een upgrade toe is starten we met de warming up. Nog voor de wedstrijd gestart is meldt de eerste tegenstander zich al. Het is geen kunstgras! Inderdaad, een veld met gewoon gras. En ja het bestaat nog steeds jongens! De bal moet dus harder ingespeeld worden, meer concentratie om de bal onder controle te brengen en te houden en je kan er vieze schoenen van krijgen. Vroeger hadden we dit probleem niet.
De warming-up verloopt dan ook net zo hobbelig als het veld. Het lijkt er ook op dat de beleving bij een aantal spelers in Didam is achtergebleven. Maar ach, zo’n dag hebben we allemaal wel eens. En het was ook zo vroeg (of gisteren zo laat). Maar ja, dat kan toch (of moet kunnen), alleen liever niet
nu en vandaag.
Wedstrijd begint. Het lijkt erop dat we ons aanpassen aan de gemoedstoestand van het sportterrein. Met een fysiek sterke tegenstander maakt het ons team hier en daar wat onderdanig. De vlagen van leuk voetbal door ons verwaaide al snel weer in oude patronen waarbij gezegd moet worden dat onze tegenstander in de situaties voor goal scherper waren. Er werd hard gewerkt, dat moet gezegd worden, maar de ballen komen niet aan. Althans, niet bij onze eigen medespelers. Dat resulteert dan in een 4-0 achterstand.
Zoals tegenwind in eerdere wedstrijd een rol speelde was daar nu geen sprake van. We bleven wel doorploeteren. En zelfs met tegenwind weet Tijn een mooie goal te scoren. Soms moet je eerst door een dal om er weer beter uit te komen. Dat lukt vandaag helaas niet meer. Eindstand 4-1. Op de terugreis – nadenkend over de leerpunten – doorkruisen we wederom het prachtige heuvelachtige Montferlandse bos. Met hier een daar al een kleurrijke krokus tussen echt gras zijn we weer op weg naar Didam. En als je goed kijkt zie je op de hoogste punten de eerste knoppen al weer aan de bomen zitten. Hopelijk komen onze jongens ook snel weer in de bloei.
